Η Διονυσία Θεριανού γεννήθηκε στις 7/10/1965 στο νησί της Ζακύνθου .
Σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών και ενώ την κρατούσε αγκαλιά η γιαγιά της έπεσε μέσα σε ένα τηγάνι με πολύ καυτό λάδι που τηγάνιζε παραδοσιακές τηγανίτες για την γιορτή του Πατέρα . Ως εκ’ θαύματος σώθηκε η ζωή και η όρασή της. Το έγκαυμα ήταν πολύ σοβαρό σε έκταση και βάθος και η εικόνα του προσώπου χειροτέρεψε όταν πάνω στον πανικό, μόλις την τράβηξαν από το τηγάνι της έριξαν νερό πάνω στο δέρμα που ακόμη καιγόταν.
Στο δημοτικό άρχισε ο Γολγοθάς για το κορίτσι με το καμένο πρόσωπο γιατί τα παιδιά την κορόιδευαν για την εικόνα της και οι μεγάλοι όπου και να πήγαινε έκαναν γκριμάτσες αηδίας και έλεγαν ότι η ζωή της είχε καταστραφεί αφού πίστευαν ότι κανένας δεν θα μπορέσει να την αγαπήσει ή ότι θα μπορούσε ποτέ να καταφέρει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Είχε πολύ δύσκολες στιγμές με απαξιωτικά σχόλια που την έδειχναν με το χέρι και την φώναζαν τέρας και κουασιμόδο.
Η Διονυσία όμως παρόλα αυτά που συνέβαιναν είχε μέσα της αγάπη και αναρωτιόταν γιατί κάποιος να μην αγαπά τον άλλο και να θέλει να τον πληγώσει είτε με λόγο είτε με έργο. Είχε μια μεγάλη δύναμη ψυχής και με την αγάπη της οικογένειάς της κατάφερε να κρατήσει αμόλυντη την ψυχή της και να συνεχίζει να ζει, να χαίρεται, να αγαπά τα αδέλφια και τους φίλους της και να συγχωρεί αυτούς που την πλήγωναν.
Μεγάλωνε έχοντας ως πρότυπο την Μητέρα Τερέζα και σε ηλικία δεκαπέντε ετών αποφάσισε ότι μια μέρα θα ταξίδευε στην Αφρική για να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Επίσης έγραφε από την ηλικία των δεκαπέντε ετών με όνειρο μια μέρα να γίνει συγγραφέας.
Στα δεκαοκτώ της σπούδασε λογιστικά στην σχολή διοίκησης και οικονομίας του ΤΕΙ Πάτρας. Μετά την αποφοίτησή της γύρισε στο νησί, εργάστηκε σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ως εκφωνήτρια ειδήσεων και παραγωγός πρωινής ψυχαγωγικής εκπομπής.
Στα εικοσιπέντε, αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να ταξιδέψει εθελόντρια στην Αφρική. Είχε την τύχη να βρει πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος και μετά από συνέντευξη επιλέχθηκε ως υπεύθυνη αναπτυξιακού προγράμματος στην ζούγκλα του Καμερούν της Αφρικής για κοινωφελές έργο.
Μέσα στον ενάμιση χρόνο που έμεινε στην Αφρική, μετά από πολλές δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις που επικρατούσαν στην Ζούγκλα της Αφρικής , κατάφερε να φέρει εις πέρας με απόλυτη επιτυχία το αναπτυξιακό πρόγραμμα που είχε αναλάβει και να συμβάλει στο χτίσιμο σχολείου για τα παιδιά του χωριού. Μέσα από αυτή την εμπειρία ζωής διδάχτηκε πολλά για την δύναμη του ανθρώπου να σπάει τα υποτιθέμενα όριά του να καταφέρνει αυτό που έχει βάλει σκοπό και να προσφέρει ότι καλύτερο έχει μέσα του για την καλυτέρευση του κόσμου μας.
Όταν γύρισε στο νησί της εργάστηκε ως λογίστρια και καθηγήτρια λογιστικής. Το μεγαλύτερο όμως όνειρό της ήταν να γίνει συγγραφέας, και μια μέρα να εκδώσει βιβλία που θα ενέπνεαν και θα βοηθούσαν τα παιδιά, που υπέφεραν όπως αυτή, να πάρουν δύναμη και να ζήσουν μια χαρούμενη ζωή, να πραγματοποιήσουν τα βαθύτερα όνειρά τους. Ονειρευόταν επίσης οι ενήλικες να βοούν την ουσία της ζωής, να γίνουν ευτυχισμένοι για να μπορούν να διδάξουν τα παιδιά να αγαπούν, να εμπιστεύονται τον εαυτό τους και να συμπονούν τον συνάνθρωπό τους. Ορμώμενη από αυτή την βαθιά επιθυμία σταμάτησε να εργάζεται ως λογίστρια και αποφάσισε να προσπαθήσει να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της.
Άρχισε να γράφει με σκοπό να εκδώσει τα βιβλία της. Μετά από είκοσι χρόνια, δεν είχε καταφέρει ακόμη να βρει εκδοτικό οίκο να δεχτεί να εκδώσει το βιβλίο της. Μετά από πολλές απογοητεύσεις και κουρασμένη από τον μακροχρόνιο αγώνα ήθελε να πείσει τον εαυτό της να τα παρατήσει γιατί είχε κουραστεί και δεν άντεχε άλλο την απόρριψη.
Εκείνη την στιγμή ο αδελφός της ο Δημήτρης Θεριανός, συγκινημένος από τον αγώνα της που τον ζούσε από μικρό παιδί, ωθούμενος από την πίστη του ότι το βιβλίο άξιζε και έπρεπε να φτάσει στα χέρια των ανθρώπων αποφάσισε και έγινε ο εκδότης της στο πρώτο της βιβλίο “ Μαθαίνοντας να πετάω το φιλί του πνεύματος “ .
Η Διονυσία σήμερα ζει ευτυχισμένη, ασχολείται με τη συγγραφή, τη ζωγραφική – η ίδια ζωγράφισε το εξώφυλλο του βιβλίου της – έχει κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, έχει μάθει πολλά για την δύναμη της ψυχής, την ζωή, τον άνθρωπο, και πολλά από αυτά τα μεταφέρει μέσα από το βιβλίο της, Μαθαίνοντας να πετάω “το φιλί του πνεύματος” που αποτελεί ένα πρωτότυπο βιβλίο συνδυάζοντας το μυθιστόρημα τη φιλοσοφία, το παραμύθι και είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.
Ασχολείται επίσης με την αγγειοπλαστική, μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και εργάζεται στο αγροτουριστικό αγρόκτημα της οικογένειάς της.
